É difícil comezar unha entrada así.
O sábado pasado faleceu o noso profesor de Tecnoloxía José Ramón, non podería deixar de recordalo co sorriso que sempre buscaba nos seus amigos: compañeiros e alumnos.
O meu desexo é unha homenaxe sincera e sentida.
Non sei se este podería ser o seu lema, pero cando pensei en buscar unha imaxe para esta entrada tiña claro que un sorriso é o que buscaba.
Coma profesora estou convencida que vós, os seus alumnos, sodes un pouco mellores porque formou parte da vosa vida. Eu non estaba nas súas clases, pero sei que vos coñecía a cada un con moita profundidade e que valoraba todo o bo que hai vós, sempre minimizando se é que estudiades pouco ou non vos comportades de todo ben na aula. Iso non é fácil de atopar.
Por todos os sorrisos que provocou en min e por todo o bo que recordedes, desde aquí vai a nosa homenaxe.
Pedro Bravo disse...
ResponderEliminarBoas lembranças deixa entre nós. Poucas vezes falei com ele, mas todas no mesmo caminho no meio do campo, para um majestoso carvalho, longe de muros e trincheiras.
Pedro Bravo, professor PCPI
QUEDA PROHIBIDO
ResponderEliminarPablo Neruda
Queda prohibido llorar sin aprender
levantarte un día sin saber que hacer
tener miedo a tus recuerdos…
Queda prohibido no sonreír a los problemas
no luchar por lo que quieres
abandonarlo todo por miedo
no convertir en realidad tus sueños…
Queda prohibido no intentar comprendera las personas,
pensar que sus vidas valen menos que la tuya
no saber que cada uno tiene su camino y su dicha…
Queda prohibido no crear tu historia
no tener un momento para la gente que te necesita
no comprender que lo que la vida te da,también te lo quita…
Queda prohibido no buscar tu felicidad
no vivir tu vida con una actitud positiva
no pensar en que podemos ser mejor
no sentir que sin ti,
este mundo no sería igual…
Tirei (copiei e colei) o texto deste blogue, talvez não muito recomendável às crianças:
ResponderEliminarhttp://dazibaorojo08.blogspot.com/2008/11/poema-de-pablo-neruda.html
De ai as gralhas.
Saudações
Esto parece un galiñeiro!
ResponderEliminarFoi a frase máis característica de Jose Ramón o curso pasado. Todos os días a dicía nalgunha das oito horas que tiñamos con el, moitas horas nas que demostrou ser máis que un profesor, ser alguén co que se podía falar de case calquera cousa. Sempre o recordaremos.
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
ResponderEliminarEra o profesor co que mellor nos levabamos nas clases,facia todo o posible para que nas súas asignaturas aprobaramos todos.
ResponderEliminarCando nos enteramos da súa enfermidade e o viamos polo instituto cristina e máis eu diciamoslle "haber cando volves profe!"pero,por desgraza para él e para nos,eso non puido ser...
Agora só nos queda o recordo das súas clases,do que nos riamos con él,de cando falabamos de calquera tema con él,e a paciencia que tiña con nós!.
Creo que todos os seus alumnos estibemos encantados de coñecelo e o recordaremos sempre.